De moordenaar van mijn Sharon. Mijn hoogzwangere vrouw. Mijn ongeboren, acht maanden oude kind. Ingebroken in mijn huis, dood door messteken en verwurging. Deze moordenaar, ik poets ermee.
Hij maakt me misselijk. En niet alleen die rotte lucht van zwerend vlees, etter, pus en zalf. Ook niet die aanblik van vieze, loszittende bandages om zijn hoofd, vol met vuil en bloedvlekken. Ook niet zijn schrapende stem, zijn prekende karakter, zijn maniakale blik, zijn ego. Maar het feit dat ik met hem zit opgescheept, ik met hem werk, zijn hele aanwezigheid maakt me misselijk. Je krijgt je wraak Sharon, maar nog niet. Ik walg van mezelf, maar nog niet. Ik wil eerst weten waarom. Waarom jij en ons kindje dood moesten. Waarom ons huis, waarom die nacht?
Opgesloten met deze gek. Veroordeeld tot boeien naast deze maniak. De gestoorde moordenaar van alles wat ik lief had...
Remo Woodehouse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten